Na vandaag nog 3 dagen en dan zit ik opnieuw officieel in de werkloosheidsstatistieken. Jeej.
Zoals ik al eerder zei: we raken er aan gewend. Aan werkloos worden, zijn, sollicitatie en sollicitatietegenslag. Als ik er de centjes voor had, ik kon een bedrijf oprichten dat hulp kan verlenen aan werkzoekenden en mensen-die-vaak-ontslagen-worden. Expert, ben ik er stilaan in aan het worden.
De ene keer ben je 'plots' niet goed genoeg meer, en wordt je binnen het jaar erop 2 keer gebeld met de vraag of je geen interesse hebt om bij hen te werken. Een andere keer eindigt je project (projectsourcing) en word je ontslagen en nu is het de balans die naar negatief neigt die me de das omdoet.
Een mens zou voor minder depressief worden... Gelukkig ben ik van nature geen al te grote optimist en ga ik eerder uit van slecht dan van goed nieuws. als je zo'n hobbelig carrièrepad hebt als ik, komt dat goed van pas. moest ik alles vanuit de positieve kant bekijken en denken dat alles wel zou lukken en dat het dit keer wel zou zijn wat het moet zijn, was ik allang het geloof in de goedheid in de wereld kwijt geraakt. Niet dat mijn geloof nu nog zo groot is, maar kom.
Ergens ga ik blij zijn als ik werkloos ben. Niet omdat ik werkloos ga zijn, maar omdat ik dan geen combinatie meer moet doen van mijn vrolijke, gemotiveerde en hardwerkende zelf op kantoor - wetende dat de dagen dat ik er ben toch minderen. En dat ik dan echt kan gaan solliciteren. En omdat ik wel wat zit te 'wachten' op mijn assessment binnen anderhalve week, het assessment voor de job die ik echt graag wil doen. Momenteel heb ik ook geen echt plan B achter de rug. Wat me deze week weer in een lichte *paniek*-fase heeft ondergedompeld. Iedereen, zowel op het werk als thuis, gaat er van uit dat ik snel terug aan een job geraak. Behalve ik. Ik weet nogal vrij goed welke richting ik uit wil gaan en ik weer nog beter wat ik helemaal niet wil doen - wat de jobzoektocht, in een kalme periode als de zomer, er niet echt vlotter op maakt.
En dan nog. Stel dat ik werk vind tegen pakweg midden augustus, dan nog ga ik blijven denken 'voor hoelang'. 12 maanden, 5,5 maanden, 9 maanden? Wie zal het zeggen. Gemoedsrust gaat er na het euforiemoment 'Ik heb een job!' niet meteen aankomen, gezien de voorhistorie.
Ergens ben ik teleurgesteld in mijn privé-avontuur. Ok, ik vond 2 jaar na elkaar geen goede job in het onderwijs en het is het plan dat terug ooit op te vatten. Ondertussen had ik wel gehoopt ergens 2 tot 3 jaar te kunnen blijven werken binnen eenzelfde bedrijf. Ik heb op 2 jaar tijd meer jobs gehad dan dat ik op 3 jaar scholen heb gezien. Teleurstellend, want waarom ik eigenlijk mijn grote passie 'vaarwel' heb gezegd, was om stabiliteit te vinden en op termijn misschien alleen te gaan wonen. En dat is dus grandioos mislukt, zoals het er nu naar uitziet gaat dat ook nog even een plan blijven om in de koelkast te stoppen.
Eigenlijk sta ik in mijn leven even ver als op 30 juni 2008, de dag waarop ik afgestudeerd ben: geen werk, geen lief, geen toekomstperspectief. Alleen ben ik in die 7 jaar (!) wat rijker geworden omdat ik er van geprofiteerd heb om veel te sparen.
Hopelijk komen na 7 magere jaren de 7 vetten jaren, zoals de mama vaak zegt.
Of 77 vette jaren.
