Aan de goede kant van de tafel

Eigenlijk heb ik weinig te melden. Heb deze week een relatief drukke week met wat afspraken staan. De sollicitatiegesprekken (met ondergetekende aan de juiste kant van de tafel) vormen eigenlijk het hoogtepunt en het leukste aan de job. Mensen die lichtjes nerveus aankomen en hun beste beentje willen voorzetten om toch maar voorgesteld - en wie weet aangenomen - te kunnen worden. En aangezien ik mij bezig houd met de helpdeskers en onsite supportmensen, zijn dat vaak nog jonge kerels die echt wel beetje stress hebben voor zo'n gesprek. Dan voel je je toch ergens 'belangrijk', want dan bepaal jij voor een stuk over hun werk-toekomst.

En tussen ons gezegd en gezwegen, tussen die jongens (het zijn bijna altijd mannen die langskomen voor die supportfuncties) zitten er af en toe best wel knappe kerels tussen. Altijd aangenaam, want IT en schoonheid, da's zoals water en vuur willen verenigen...

 

Daarnaast heb ik gisteren het eerste terrasje van 2015 gedaan. Het was mooi weer en rond 12u30 vroeg de baas wie zin had om op een terras iets te gaan eten. Als het op kosten van de baas is, zeg je geen nee. En ook niet als al de andere collega's meegaan :-). Zo zijn we in Bierbeek beland waar ik een echt superlekkere spaghetti gegeten heb! Hmmm, als ik er aan terug denk, krijg ik er terug het water van in de mond :-).

 

En nu heeft mijn afspraak voor deze namiddag afgebeld, wegens een zeer goed bod dat hij niet kon afslaan. Ik denk nogal vaak: wat is er toch mis met de werklozen? Als ik ze uitnodig voor een gesprek, moeten ze gewoon komen. Punt. En als ik ze wil bellen voor een vacature moeten ze hun telefoon opnemen.

Ze zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.

 

;-)