"Vertrouw je me?"
"Wat?"
Die vraag bracht me terug uit mijn gedachten, in de echte wereld. Toen ik terug volledig besefte waar ik was, keek ik hem aan.
"Vertrouw je me?"
Hij stond me op te wachten met een uitgestoken arm. Zijn bruine ogen fonkelden en keken me aan.
Misschien waren het wel zijn ogen, dacht ik. Waren het zijn bruine ogen die altijd fonkelden, zoals de ogen van een jongen van 7 fonkelen op de ochtend van Sinterklaas. Ogen en een blik die altijd wat 'kwajongen' uitstraalden, samen met zijn onweerstaanbare glimlach. Het waren de ogen, de blik en zijn lach die ervoor zorgden dat ik verliefd op hem geworden was - en hem nog steeds even graag zie als in het begin.
"Vertrouw je me?"
Ik keek hem aan, en zag weer die jongensachtige glimlach verschijnen.
"Ja..."
En toen sprongen we.
... op een vliegend tapijtje :-) Hemels!
BeantwoordenVerwijderenOf de dieperik in, of het zwembad in vanop de 10m-toren ...
Verwijderen:-D
Dat is iets minder hemels ;-).
VerwijderenIk zag mijn vliegend tapijtje zo hard in mijn hoofd dat ik niet eens dacht dat dit verhaal ook duister kon zijn...
't Is maar hoe je het interpreteert :-)
Verwijderen