Het zesde zintuig

Het voordeel aan mijn huidige job, is dat ik kan werken op buikgevoel. Zowel bij Randstad (ok, ik had wel commerciële nest en vragen rond loon/verlof/...) als bij Econocom als nu doe ik mijn job op buikgevoel.

Je zoekt mensen, bekijkt hun cv en desnoods bel je ze op om even telefonisch wat dingen af te checken. Ja, ik nodig soms mensen uit zonder ze gehoord te hebben, puur op basis van wat er op hun cv staat. En meestal zit ik er dan niet ver naast.

 

Als je dan een kandidaat ontmoet weet ik meestal na de 'Hallo, goed gevonden?' en het antwoord van de kandidaat of het al dan niet iets wordt - of dat je iemand al dan niet het voordeel van de twijfel gunt. 5 seconden dus, meer heb ik niet nodig om te weten of iemand al dan niet voldoet. En dat heeft weinig te maken met cv, je nodigt iemand uit dus ik weet dat hij op basis van zijn cv, de job zou moeten kunnen doen.
Voor mij is het buikgevoel belangrijker dan de cv, ook al moet de kandidaat voldoen aan de 'minimale vereisten'. Maar iemand waar ik een slecht gevoel bij heb, ga ik nooit voorstellen; al heeft die man of vrouw het meest geweldige cv en alle competenties die gevraagd worden. Als ik voel dat er iets niet klopt, stopt het verhaal... Daarentegen, als ik een goed gevoel heb bij een kandidaat en die volledig zie passen in de functie, ga ik er volledig voor. Ook al voldoet zijn profiel niet aan àlle vereisten. Iemand die vooruit wil en die niet 'perfect' is, is meer waard dan een 'perfecte' kandidaat waar er toch wel wat mee scheelt.

 

En dan af en toe, kom je kandidaten tegen waarbij het lijkt alsof alle lampjes groen gaan flikkeren en je nadien zegt: aannemen! Mensen met een goede kop, goesting om te werken, de nodige competenties hebben. Het totaalpakket dus. Het is voor zo'n kandidaten dat ik mijn werk als recruiter doe. Kandidaten die ook zelf willen vooruitgaan en het de komende jaren 'beter' willen hebben dan nu.