Gisteren een mailtje gehad dat de persoon die ik in DB vervang nog een weekje borstvoedingsverlof bijneemt, zodat ik toch tot aan de herfstvakantie kan blijven. Woehoe :-).
En dan is na 4 weken eindelijk het doekg evallen over de parachutemoord. 30 jaar moet ze opgesloten worden. 30 jaar dat van je leven afgenomen wordt op basis van vermoedens. Een mogelijk motief en je bent schuldig. Eigenlijk heb ik wel wat medelijden met haar. Gewoon, hoe ze daar stond... Ge zou ze 5 frank geven. Ik kan dat soms hebben dat ik gewoon op basis van houding medelijden kan krijgen, vaak zijn dat ook mensen met een bril die er dan ook een beetje on-fashionable bijlopen. Ja, soms ben ik een softie. Maar dan nog. Stel dat ze het niet gedaan heeft. Ze is 56 jaar oud als ze dan vrijkomt, je leven is over hé. Een bloeiende carrière kan je niet meer opbouwen en een gezin met kindjes en huppelende kleinkindjes op je oude dag kan je ook vergeten. Gewoon op basis van een paar vermoedens. Er zijn misdadigers van, ok mààr diestallen, die op heterdaad betrapt worden en gewoon vrij blijven rondlopen. Zij is beschuldigd op basis van 'keiharde' bewijzen. Was je niet onschuldig tot het tegendeel bewezen is? Als je 4 jaar en een proces lang ontkent dat je schuldig bent, dan zal er toch iets van waar zijn. Ze ziet er geen ijzeren berekende dame uit die haar emoties kan uitschakelen, maar mij komt ze erg kwetsbaar over.
Volgens mij is de familie van de 'vermoorde Els' wel blij dat er iemand is aangeduid door 'de publieke opinie' als 'de schuldige' en 'de dader' van de moord op hun vrouw/moeder. Denk dat je in zo'n situatie ook niet echt meer kritisch en helder nadenkt van jezelf uit, maar dat je vooral verdergaat op wat mensen die je in zo'n omstandigheden moet vertrouwen tegen je zeggen. Dat je zelfs niet meer nàdenkt over mogelijke andere scenario's wanneer de onderzoekers je constant die ene figuur als dader voorhouden, je het gewoon na een tijd ook zelf gaat geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten