Lightning In A Bottle

Teleurgesteld

Vandaag een jobaanbieding voor een nieuw project ontvangen. Die ik onmiddellijk nadat ik ze 2 keer doorgenomen had, onmiddellijk geweigerd heb. En nu ben ik beetje teleurgesteld.

In mijn sollicitatiegesprek in mei, en nu ook nog als ze me opbellen en vragen hoe het loopt, zit ik altijd te zeggen hoe leuk ik het vind om mensen te ontmoeten, te interviewen, te kunnen zoeken en (voor de werkloze kandidaten) om hen vooruitzicht te kunnen geven op een job.

Krijg ik de vraag of ik interesse heb in een payroll-functie op de personeelsadministratie bij een bedrijf in Vilvoorde - ze hadden evengoed een functie bij een bedrijf in Timboektoe kunnen voorstellen.

1. Vilvoorde is véél te ver van waaruit ik woon:
   - sowieso al 1u15 met de auto (enkele rit) als er niet te veel pestverkeer en mensen op de baan zijn die hun rijbewijs van Sinterklaas gekregen hebben op de baan zijn;
   - de trein is ook al 55min (inclusief overstap in Brussel (!)), reken daar 15min wachttijd op 's morgens en 's avonds in het station (incl rijtijd van en naar huis) en je komt ook al aan 1u05 enkele reis - zonder vertragingen, afschaffingen, zeldzame stakingen, gemiste aansluitingen; en de trein vanuit Brussel is 's avonds àltijd vertraging.
2. De job is oersaai:
   loonsadministratie, vragen rond verlof e.d. beantwoorden en alles rond verlof registreren, zorgen dat werknemers timesheets kunnen invullen en deze controleren.
3. Het bedrijf weet niet of ze het project van 3 maanden via interim (aka werkzekerheid tussen maandag 8u30 en vrijdag 18u) gaan doen of op outsourcing basis (aka werkzekerheid voor 3 maanden)

Ik dacht dat het duidelijk was dat ik graag mensen zìe en interview. Dat zijn ook de zaken waarin mijn 'talenten' tot uiting komen die zowel bij Randstad als bij Econocom te horen zijn: je stelt kandidaten op hun gemak, doet goede selectie-interviews en doet 75% van de tijd een goede (voor)selectie.

Dààr haal ik ook voldoening uit, niet uit administratie. Bij Econocom was begin september mijn rekrutering ook beperkt en de dagen duurden làng als ik enkel administratie deed. Laat staan dat ik bewust voor zo'n functie voor minstens 3 maanden kies.

Niet dus.

Voor ik arrogant overkom, ik heb vroeger (en ook bij Randstad) te veel gedaan voor de schone ogen van de directie/manager. Daar ben ik mee gestopt om werkgerelateerde dingen te doen om mijn baas uit de nood te halen en onder het motto: 'vraag het aan Lukas, hij zal het wel doen'. Ik heb er nog nooit iets voor in de plaats gekregen voor mijn inzet en flexibiliteit en collegialiteit. Of toch: geen verlenging van mijn onderwijsopdracht (die het jaar erop nog bestond, maar ze liever iemand pas afgestudeerd voor hadden ineen - ons-kent-ons?) en ontslag bij Randstad omdat ik 'niet commercieel' genoeg was (terwijl ik wel net enkele vacatures bij een dat-bedrijf-willen-we-echt-als-klant!)
En zoals de mama zegt: veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven.
Onthou die woorden!

Geluk in een zee van miserie en onzekerheid

Tussen alle miserie in, toch ook nog goed nieuws!

Eind november krijg ik mijn belastingen terug, en het is toch 'n mooi bedrag. Als ik dan weer/nog steeds aan het stempelen ben is dat een mooie adempauze.

Nog 2,5 weken vooraleer ik mijn leven weer maar eens op pauze moet zetten. Dromen/zaken die je wil doen die je weer moet uitstellen of die weer wat verder lijken dan eerst gedacht.

Ik zit soms met de gedachte te spelen om misschien terug les te gaan geven. Aangezien HR me niet de zekerheid kan bieden die ik gehoopt had, kan ik even goed gaan doen wat ik eigenlijk het liefste (en al 20 jaar lang) wil doen en waar ik 3 jaar voor gestudeerd heb.

We zullen zien; afspraak 1 oktober.

Geluksmoment

Al het ganse schooljaar (als in: 6 dagen) vlot naar huis kunnen rijden.
Hout vasthouden dat het zo blijft.

Quote

Zucht

Vandaag een collega van Select over de vloer gehad, de manager van het kantoor waarvoor ik werk.

Mijn opdracht bij Econocom loopt af op 30/9 dus ik krijg binnenkort een brief i.v.m. opzeg in de bus. M.a.w. als ik op 1/10 geen nieuw project heb, ben ik opnieuw werkloos. 3e keer al in evenveel jaar.

Ze gaan er alles aan doen om mij aan een nieuw en boeiend project te helpen en ze geloven dat dit zeker zal lukken en ik geloof het allemaal graag. Maar piekeraar als ik ben, ben ik er toch niet 100% gerust op.

Ik heb geen zin om opnieuw werkloos te zijn, opnieuw als zot te solliciteren (van een uitkering die je hier krijgt kan je niet dromen van alleen gaan wonen en een leven op te bouwen) en opnieuw elke dag dezelfde testen en gesprekken af te leggen. Dat was niet wat ik in gedachte had toen ik begin mij een contract van onbepaalde duur (!) tekende.

Ik sta niet meer in het onderwijs omdat er 1) amper voltijdse opdrachten zijn (vandaag nog eens gekeken op de VDAB in Antwerpen, Limburg, Vlaams-Brabant en zelfs Brussel: heb 3 vacatures zien staan die ik zou kùnnen doen (sommige vereisen dan nog een masterdiploma wat ik niet heb) en het maximum aantal uur was 7 uur voor 1 schooljaar) en 2) omdat ik lange termijnengagement wil om een leven te kunnen beginnen opbouwen.

Zoals ik nu bezig ben (1 jaar Randstad en nu 4,5 maanden via Select bij Econocom), had ik even goed les kunnen blijven geven. Dan had ik evenveel zekerheid (aka 'geen') als nu én kon ik doen wat ik het liefst wil doen.

In ieder geval, we hebben 5 weken om te hopen dat ze een nieuwe job vinden. Langs haar neus vroeg ze ook of ik niet terug consulent wil worden in een 'interim'kantoor (lees: op haar kantoor van Select). Er start op 1 september een commerciële consulent op en ze zou graag willen om daar een consulent naast te zetten die vooral rekrutering doet (aka het leukste deel van de job die ik bij Randstad deed). Ik mag haar deze week bellen als alles even gezonken is.

Om positief te eindigen: het is de eerste keer dat iemand vraagt of ik bij hen wil werken, zonder dat ze mijn cv zijn tegengekomen eerst en zonder dat ik echt gesolliciteerd heb. Krijg ook een zeer positieve referentie mee van Econocom (ook de eerste keer dat ik een onverdeeld positieve referentie krijg, bij mijn andere jobs was ik vaak slachtoffer van mijn naïeve goedheid - wat niet wil zeggen dat ik mijn job niet graag deed. Maar je moet mij geen wiskunde laten geven in bso of van mij een commercieel beest willen maken als ik commercieel meer succes haal door een goeie recruiter te zijn).

Kinderwens

Ik heb altijd gezegd dat ik graag kinderen wou. Als het kon 2 en als het echt niet te veel gevraagd was een jongen en een meisje. En dan later uiteraard kleinkinderen om te verwennen.

Toen ik nog overtuigd hetero was, wou ik mijn eerste kind op mijn 25e. Vond ik een mooie leeftijd: 25 is geen puppyleeftijd meer, maar toch ook nog niet zo oud dat je al hopeloos bejaard en versleten bent als (de oudste van) je kroost in de puberteit kwam. Ik kan nu wel zeggen dat dat plan hopeloos mislukt is.

Eerst en vooral omdat ik niet overtuigd hetero ben. Ten tweede omdat de tijd dat ik 25 was al eeuwen achter mij ligt en ten derde omdat ik nog steeds unhappy single ben én nog thuis woon. Niet meteen de moeite om aan kinderen te beginnen, lijkt me.

Maar zo stilaan heb ik niet echt veel zin meer in kinderen. Dankzij al die horrorverhalen bij Randstad over zieke, overgevende kinderen, zieke kinderen, uit-de-broodnodige-nachtruis-houdende kinderen ...

En als ik eerlijk ben heb ik ook nooit een 'ooooh, hoe mooi!'/'ooooh, hoe schattig'-gevoel als er ergens een baby wordt geshowd door de trotse mama en/of papa. Dat blijft een blubberig klompje in een buggy dat wel kan kirren, maar dan weer zo veel kwijl achterlaat, dat het schattige me vollédig ontgaat. Ik vind een kleine puppy of een kitten daarentegen wél schattig. Zo pluizig en zo uit proportie dat het op een levende knuffel lijkt en dat zo onhandig is, dat het aandoenlijk wordt. Dat gevoel heb ik nooit bij een baby.

Net als dat ik bij een kleuter of lagereschoolkind, ook nooit zo onnozel kan doen en verwonderd kan zijn over een krabbeltekening waarbij er meer kleur buiten dan binnen de lijntjes is gekleurd. Hoewel ik waarschijnlijk vroeger ook zo was.

Moraal van heel het verhaal is misschien wel dat ik niet zozeer kinderen wou voor mezelf, maar eerder omdat het ergens verwacht wordt (ga heen en vermenigvuldig u) en vanuit egoïstisch oogpunt. Als liberaal moet ik ook aan mezelf denken ;-).
Ik heb het altijd een beetje een creepy gevoel gevonden dat ik geen echt grote familie heb. Ik heb één nicht, maar het is niet dat we elkaar nog regelmatig zien - dus die tel ik niet mee onder de 'dichte familie'. Ik heb ook geen broers of zussen die voor kinderen konden zorgen en dus voor een potentieel nonkelschap voor mij. M.a.w.: als ik dood ben, wie zal er dan nog aan mij denken? Wie zal er zo nu en dan eens het graf komen schoonmaken en voorzien van een bloemetje of iets anders van grafbestendige decoratie? Ik verheugde me ook al op Sinterklaascadeautjes kopen en uiteraard meespelen met het kind; samen naar de Samson&Gert Kersthow gaan (als die nog zou bestaan). Vooral egoïsme dus en hopen dat ik niet de laatste ben van de familie, wat nu wel zo lijkt te zijn. Ergens stopt dan een bloedlijn en een naam die niet meer doorgegeven wordt en dat schrikt me ergens wel af. Alsof het een mislukking zou zijn. Moest ik nog broers en/of zussen hebben, zou dat allemaal zo erg niet zijn want dan heb je meer kans dat jouw familie toch nog zal worden verder gezet. Nu dus niet.

Maar we zien wel, misschien was het niet 25, maar 35 dat het eerste kind zou komen en had ik toen gewoon een dyscalulisch momentje gehad. We zien wel...
Eerst een goed lief 'tot de dood ons scheidt' vinden :-)

Zeppelin

Bedenking

Zou iedereen die nu één of meer tricolore vlaggen aan zijn gevel hangen heeft en/of rondrijdt met die belachelijke tricolore spiegelhoesjes op 25 mei niet op N-VA gestemd hebben?

Geluksmoment

Aangezien ik sinds 21 mei mensen zoek in Marokko en om in Marokko te gaan werken (als ze er nog niet wonen), kan ik met vol trots aankondigen dat ik mijn eerste Marokkaanse starter heb!

Na 2 weken van het ene gesprek naar de andere test en 500 mails en telefoons om alles te regelen, mag dat ook wel.

Menslievendheid

Ik dacht altijd dat ik menslievender was. Of toch, dat ik niet zo snel de neiging had om me kwaad te maken op de mensen rondom mij.

Dat ik in het verkeer mezelf nogal kan opwinden en hysterisch doen, wist ik al. Sommige mensen zorgen er ook voor dat je zenuwen zwaar op de proef gesteld worden en het verbaast me niet dat af en toe iemand uit zijn auto stapt en een andere bestuurder tussen zijn stuur draait.
Nu ik niet meer bij Randstad in Leuven werk en elke dag naar Zaventem moet - via de E314 en Leuvense/Brusselsesteenweg - valt me dat nog meer op. Mensen met een sjieke BMW, Audi of Mercedes, maar bij wie het geld op was toen ze ook nog besefte dat er een gaspedaal moest ingezet worden en die als gevolg dus niet sneller dan 50 km/u kunnen - ook op stukken waar je 70 km/u mag. Of mensen die op een groen licht staan te gapen als een idioot en pas 10 seconden voor het terug oranje wordt beseffen dat ze moeten doorrijden. Bejaarden die niets beters te doen hebben om in de spits tegen 30 km/u voor je neus te komen hangen, nadat ze je in volle snelheid de pas hebben afgesneden toen ze uit een straat kwamen waar ze eigenlijk voorrang moeste verlenen ... aan mij! Enzovoort.
Dat is het aloude, bekende verhaal.

Toen ik vorige week zaterdag ging shoppen in Leuven, kwam daar echter nog een onbekende ergernis bij. Veel te veel irritante mensen in de winkelstraat en in de winkels. Mensen die staan te drummen in je rug terwijl je even in het rek met T-shirts aan het kijken ben naar een leuk shirt of naar de juiste maat. Mensen die uuuuuren voor het rek staan omdat alles net op die plaats moet ge-pre-past worden of mensen die op straat plots, voor je neus, stokstijf staan prullen met hun smartphone.

Om maar te zeggen dat ik nooit nog op zaterdagmiddag ga winkelen in Leuven, tenzij het echt niet anders kan. En ja, ik erger me dus aan mensen; maar ik ben er altijd vanuit gegaan dat een beetje meer egoïsme in de wereld niet zo erg is ;-)