Porselein

Ik wil niet altijd en eeuwig door anderen bestempeld worden als lief, zachtaardig en goed. Het komt me stilaan m'n strot uit om dat altijd te horen.

"Je bent zo goed en lief, ik zou te slecht zijn voor u..."

"Het is niet zo'n goed idee denk ik, want je bent zo zachtaardig."

Als ik met mensen wil afspreken of mensen wil leren kennen zal ik echt -niet meer- met de rotzakken van deze wereld afspreken! Kan er mij iemand eindelijk eens serieus nemen, in plaats van mij altijd te zien als een seutig tante nonneke of een triest kamerplantje dat niet te veel zonlicht kan verdragen? Ik heb mensen nodig die harder en meer bitch zijn dan mezelf, mensen die me meesleuren overal naartoe... Maar nee, telkens als het lukt om af te spreken hoor ik altijd achteraf hoe lief, goed enz achtaardig ik ben, maar dat het nooit iets zal worden omdat ik anders gekwetst zal worden omdat zij niet zo 'seutig' zijn als ik, om dan 2 weken later te horen dat ze hun droomprins gevonden hebben en er een serieuze relatie op nahouden. Ik ga iemand vinden als ik helemaal verlebt en debiel ben, zodat bijna iedereen die nog single is even debiel en soft is als ik.

Ik ben het zat om afgerekend te worden op mijn, schijnbaar, zeemzoete-uit-het-land-van-melk-en-honing-komende karakter. Er staat nergens op mijn voorhoofd geschreven dat ik van breekbaar porselein ben.