Als ik op het nieuws, of weet ik veel waar, iets hoor over mensen die gestorven zijn of die in het ziekenhuis liggen env echten voor hun leven, dan bedenk ik altijd dat ik bang ben voor de dood. Of om te sterven. Of voor de doodstrijd. Of voor de drie.
Als ik op het nieuws, Man bijt Hond, of weet ik veel waar bejaarden stoten (à la de man die in zijn auto ging zitten om naar de voetbal te luisteren en die dan in slaap valt, zoals enkele weken terug in 'Het Dorp') uithalen, dan ben ik bang om af te takelen. Fysiek en mentaal.
Eigenlijk ben ik bang om oud te worden en om dan uiteindelijk af te glijden richting sterven. 20 worden vond ik al verschrikkelijk, 24 en 25 jaar worden zal nog erger zijn om dan -wie weet?- in een depressie te sukkelen waneer het jaar 2017 dichterbij komt. Gewoon, als ik zie hoe oud sommige mensen er al uit kunnen zien als ze nog maar 25 zijn, schrikt me al af. Gewoon, om te zien hoe modieus mannen van 40+ erbij lopen, ze lijken zo uit de Damart te komen waar het meest sexy kledingstuk het termisch ondergoed is. Komt er ook nog bij dat je stilaan afgescheven wordt, het feit dat zoveel bekenden met een 'verouderingscomplex' in de boekskes staan doet er ook niet veel goeds aan... Als je ouder ben, ben je niet meer mee met de nieuwste technologieën en je begint 101 dingen door elkaar te halen en je neemt soaps voor waar aan. Ok, misschien dat ik tot een nieuwe generatie behoor en zal het feit dat ik leerkracht ben (en dus 'levenslang wil leren') misschien die omstandigheden verzwakken, maar het is een angst die elke dag meer waarheid zal worden. Ik kan dan soms plaatsvervangende opluchting hebben als je hoort dat een meisje of jongen van ergens in de 20 om het leven is gekomen bij een auto-ongeluk. Zoiets als: "Je zal nooit aftakelen en rimpels kennen.", om dan meteen de gedachte te krijgen van: "Maar je leven is zal ook nooit 'af' geraken."
Want eigenlijk wil ik best wel oud worden. Oud om gigantisch veel dingen te kunnen meemaken, oud om zo lang mogelijk te kunnen genieten van zaterdagochtenden waarbij je je om 10u nog eens kan omdraaien. Oud worden om te kunnen reizen en om uiteindelijk dàgen gelachen te hebben, dat er liters tranen gevloeid zijn, puur van amusement. Maar ook oud om (levens)wijzer te worden, om beter met omstandigheden te kunnen omgaan. Oud om mensen niet met verdriet te hoeven opzadelen, zoals mijn ouders, om mensen dus onnodig verdriet te besparen.
Maar hoe je ook alles draait of keer: jong bljven en nooit oud worden of omgekeerd, ooit moet je dood. En daar heb ik misschien nog het meeste schrik voor. Dat een gewoon zacht heengaan in mijn slaap waarschijnlijk niet voor mij is weggelegd en dat het in mijn geval een lange doodstrijd zal worden. Zoals kanker hebben en langzaamaan zo hard aftakelen dat je gewoon ergens ligt of hangt, zonder dat je nog maar kan genietenv anz elfs de zon die buiten schijnt. Of op een dag inbrekers over de vloer krijgen die dan op mij schieten zodat ik langzaam lig dood te bloeden, niet ins taat om fysiek te handelen, maar mentaal nog wel voor 100% bij de les. Zoiets lijkt me afschuwelijk om mee te maken. Voelen dat je sterft -of er toch niet ver vanaf zit. Ik denk dat dat één van de meest hatelijke gevoelens moet zijn die je kan meemaken, omdat je dan machteloos bent. Naar het schijnt zou verdrinken een 'mooie' dood zijn. Eens je je overgeeft aan het feit dat je aan het verdrinken bent, ten minste. Het zou dan een gelukzalig gevoel geven. Zou, want er zijn precies toch plezantere manieren om te sterven, dan verdrinken.
Waar ik dan vurig op hoop/in geloof, is in een leven na de dood. Een soort superaards paradijs, maar zonder rijstpap. Ok, het klinkt waarschijnlijk gigantisch naïef, maar om de één of andere reden geloof ik er wel in -ondanks het feit dat ik mezelf niet als 'gelovig' omschrijf. Het lijkt mij gewoon een geruststellend gevoel te zijn, weten dat het niet ophoudt bij gewoon eventjes dramatisch, of niet, sterven, een hoop gejank en een begrafenis.
Het antwoord zullen we alleen maar kennen, wanneer we zelf zo ver zijn. En dat dat nog jàren mag duren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten