Enkel 18+

YouTube zet dit filmpje blijkbaar onbeschikbaar voor minderjarigen :-). Nuja, geniet van de clip/het liedje/het uitzicht. :-p

Als het maar mooi verwoord is

Daarstraks nog personeelsvergadering gehad over 'de doorlichting: nieuwe stijl'. Buiten het feit dat we dat kunnen samenvatten als een hoop pedagogen en andere inhoudsvakbekwame mensen die altijd het beter weten, maar zelf al lang de voeling met het lesgeven, is er vooral iets heel bizars blijven hangen. de directeur maakte de kritische opmerking dat nergens in de omschrijving van de nieuwe stijldoorlichting beschreven staat wat een goede leerkracht is. Blijkbaar staat nergens beschreven wat een goede leerkracht is. Dus is de directeur gaan opzoeken op de websites i.v.m. doorlichting en aanverwanten. Blijkbaar heeft een goede leerkracht vooral een mooie visie.

Oftewel: als het mooi op papier staat, ben je super, ook al leg je het van geen kanten uit, of kan je het niet: maar het staat prachtig op papier, dus ben je een superdeluxeleerkracht. Iemand die probeert zijn lessen interessant te geven, met hand en tand uitlegt, oefeningen en veel toetsen doet om alles te laten leren en die bezorgd is met zwakkere leerlingen (die uiteraard wel hun best doen, anders eigen schuld...), maar die heeft geen prachtig verwoorde visie: zo iemand is dus een slechte leerkracht.

Kan je nog volgen?

Blokjes? (bis)

Net terug van de orthodont. Het wordt dus een nachtbeugel, die mij €50 kost en die ik morgenavond al mag gaan halen. Andere optie waren 4 blokjes op de desbetreffende bovenste rij, maar dat vond ik precies maar een onnozel zich en ook nogal lastig. Ik ben iemand die nogal snel last heeft van blaasjes op mijn wangen, dus ik denk dat als er zo maar 4 onnozele blokjes zijn, de minste irritatie wel eens kan uitgroeien tot een gigantisch irriterend blaasje :-(.
Ahja, de oorzaak van mijn scheve voortand (exclusief een andere tand uit-de-bovenste-rij die gedraaid was) is nagelbijten. Zucht, mijn enige allways-there ontstressmoment moet ik afleren, of ik ga elke 5 jaar terug naar de orthodont kunnen gaan. Vorig jaar stond er in de krant een artikel waarin stond dat uit onderzoek is gebeleken dat nagelbijters perfectionistisch zijn (geen vervelende haakjes aan de afgebeten nagels) en/of een laag zelfbeeld hebben. Het was alsof ik ee persoonsbeschrijving van mezelf las, dus het zal niet zo gemakkelijk zijn om mijn persoonlijkheid aan te passen ;-).

Ahja, om af te sluiten: de reden van het etentje met ons moe. Ik ben een gans weekend nieuwsgierig geweest om een mug. Geen belangrijke mededeling ofzo, het was 'ter ere van Sinterklaas'. Wat niet weggeeft dat het enorm lekker was^^.

Man bijt Hond

We (= de mama en de papa) hebben daarstraks aan ons Renske (= de hond des huizes) groentensoep met balletjes gegeven als avondmaal. Ik zei dat ze geweldig zouden passen in Man bijt Hond. In die 'we volgen'-rubrieken komen ook alleen mensen met ne slag in voor.

Benidorm Bastards

Zondag moet ik met ons moe gaan eten, samen met mijn nicht. Ik heb nog nooit zoiets gedaan met ons moe. Ben al wel eens gaan eten, maar daar was dan de papa en de mama bij en dan onze papa zijn broer enzo. Maar zo enkel met haar en mijn nicht? Ben echt benieuwd naar de reden...

What a shoe can do

Het begint mezelf op te vallen dat ik steeds meer let op de schoenen van andere jongens. Nooit gedaan en ik heb ook nooit een schoenenobsessie gehad, tot ergens in de zomer ik 'plots' zin had in nog een paar schoenen. Dat terwijl ik eigenlijk geen nieuw paar nodig had. Bizar. Nu ineens kan ik ook kijken naar schoenen van andere gasten, niet altijd en zeker niet als eerste als ik een mooie jongen zie, maar toch regelmatig. Dan denken: "Hmmm, dat zijn leuke schoenen..."
Als ik goed rondkijk zijn er veel jongens die donkergrijze schoenen dragen...

(dit geheel ter zijde, uiteraard)

Waar is de tijd?

 

Aah, dat waren nog eens tijden. De grootste zorg was naar welk tv-programma je zou kijken en met wat je zou spelen. Soms wou ik dat ik nog een kindje was (al was het maar voor de pakjes die er met Sinterklaas zitten aan te komen :-p)

Blokjes?

Volgende week maandag naar de orthodont voor de voortand. Ben eens benieuwd wat hij gaat zeggen én hoeveel dit grapje me gaat kosten. Ik heb geen zin om terug dik 3 jaar met blokjes rond te lopen, zoals de vorige keer...

Home alone

Het is een zaligheid om een gans weekend alleen thuis te zijn. Zonder ouders die lastig kunnen doen. Zennnnnnnn :-). Iets wat niet vaak voorkomt. Het is de 2e keer in zijn leven, denk ik, dat onze papa van huis weg is. Dus je kan je wel voorstellen dat ik geniet van eens baas in huis te zijn.

Alleen jammer dat ik dan speciaal vroeger moet op staan om onze papa z'n duiven eten te geven -_- en om ons Rens buiten te laten -_-. Ik ben dan maar terug in mijn bed gekropen toen ik dat allemaal gedaan had :-D. Het is weekend en dan wil ik niet moeten opstaan ocharm een uur later dan wanneer ik naar school moet! Nah!

Deze avond komen D. en zijn vriend langs, voor een filmavond. Kijk er naar uit :-).

Laat die handen zien!

Vandaag was ik op het secretariaat adressen aan het ingeven van kindjes van 5e en 6e leerjaren van de lagere scholen in de omgeving. Blijkbaar wordt daar met kerst dan een kerstkaart naar gestuurd, kwestie van vroeger marketing ;-). En plots kom ik bij een opvallende meisjesnaam terecht, eentje daie je zelf niet had kunnen verzinnen: Laura-Lynn. Echt waar.
Soms zouden mensen toch beter nadenken over de naam die ze aan hun kinderen geven Clémentine, Gust, Jef of Toon vind ik nu niet meteen de meest 'coole' namen voor kinderen...

Complex 237

We waren daarstraks aan het eten. Ik blijf nog wat aan tafel zitten. Plots zegt de mama: "Uw voorste tand staat precies naar voor!". En ja hoor, 1 van mijn 2 voorste tanden is naar voor geschoven. *zucht* Moet ge weten dat ik 3 jaar blokjes heb gehad. Morgen dus bellen naar de tandarts...

Alsof ik nog niet genoeg complexen heb over mezelf -_-

Memo

Memo aan mezelf:
ambieer later geen kantoorjob...

Het secretariaatswerk is op zich wel ok en de sfeer daar is goed, maar 't is niet mijn ding. Geef mij maar het lesgeven. Gelukkig hoort bij het secretariaatswerk geen werk voor thuis! ^^

A Cappella

Kijk 'ns aan wat ik hier gisteren ontdekte. Da's echt wel iets sjiek wat die jongen kan. Dus geniet maar van dat talent. (en van zijn mooie ogen... en zijn mooie lippen... van alles dus; of hoe perfectie akelig dicht benaderd kan worden ...)

Boek.be

Vandaag, op de valreep, nog naar de boekenbeurs geweest met T. Man, wat een overrompeling. eerst door de regen van de auto naar de beurs zelf, dan een halfuur aan die kutvestiaire staan aanschuiven, dat ik op de duur goesting had om gewoon mijn jas mee binnen te nemen, om dan binnen geplet te worden door een massa volk. Ik had niet echt het gevoel dat ik deftig kon rondkijken wegens de drukte. Je kon nergens deftig een boek nemen en er door bladeren, laat staan dus een pareltje te ontdekken. Gevolg: niks gekocht.
Nu eerlijk, ik ben gisteren in de Standaard Boekhandel nog binnengeweest om de nieuwste Largo Winch te kopen en heb meteen ook de nieuwe Albert & Co meegenomen. Oftewel: hetgeen wat ik gekocht zou hebben, had ik al in huis gehaald.

Maar ik heb wel Mega Toby in levende lijve gezien^^. En zoals T. zei: "Hij ziet er in't echt nog beter uit dan op tv." Mark Tijsmans was er ook, maar die was bijgekomen :-D.

Gesloten

De vakbond, uw vriend, die u tegen onrechtmatigheden op de werkvloer beschermt...

Ze zouden beter wat vaker open zijn. Het is al de 2e keer dit schooljaar dat ik bij de vakbond moet zijn om dingen af te geven of te regelen en dat dat ding dicht is. De vorige keer was ik speciààl naar 't stad gereden voor de vakbond, vandaag moest de mama er toch zijn omdat we de gratis party-box van Dag Allemaal gingen afhalen, dus was het zo erg niet. Als je de openingsuren dan bekijkt, dan ben je als gewone werkende mens (niet de schone halfvariabele uren in het onderwijs) ben je bijna verplicht om een dag congé als je voor het één of het ander op de vakbond moet zijn.

Operatie biologische klok

Vrijdagavond merkte ik in mijn hand, vlak onder mijn duim, een mini-mini-mini splinter op. Vandaag 3 dagen na ontdekking heeft mijn mama hem vakkundig verwijderd. Hoera! Als was het een hele klus, want ze zag hem eerst niet. Gelukkig, na 50 keer met een naald gestoke te zijn geweest, is het gelukt. Fieuwie!

En met vandaag is de 2e helft van het eerste trimester gestart. Weg uit DB, nog altijd in Keerbergen. Als is mijn bioritme daar nog niet echt aan aangepast. In DB had ik op maandag het eerste uur les, en deze morgen werd ik wakker rond het uur dat ik dan normaal opsta. *zucht* Terug in slaap proberen te vallen, want in Keerbergen begin ik pas om 13u, dus geen haar dat er aan denkt om om kwart voor zeven op te staan! Natuurlijk moest ons mama dan om half 9 beginnen strijken -_-. Bij elke keer dat diene bak van dat stoomstrijkijzer besloot om geluid te maken weer compleet wakker natuurlijk.

Gelukkig troost ik me met de gedachte dat ik morgen een hele (halve) dag een stagiair heb. Woehoe!

There comes the snow

Ergens ben ik wel blij dat de winter eraan komt en de temperaturen een duik naar beneden geven. Ok, de zomer is wel fijn omdat de natuur dan in bloei staat en het lekker warm is en je (meestal) vrolijk wordt, gewoon al van door het venster naar buiten te kijken en te zien hoe dat de zon het landschap in licht doet baden en dat de hemel zo blauw is als het zuiverste blauw met hier en daar van die schattige wolkjes.

De lente vind ik maar niks omdat ik hooikoorts heb (voor de volledigheid).

Maar ook de winter heeft zijn charmes. Ik vind het altijd een beetje erg wanneer na een koude periode, de temperaturen weer boven 0°C gaan uitkomen. Gewoon, het koude weer nodigt uit voor gezellige avonden, knus in de zetel achter een dampende tas warme chocomelk. Zalig. Gewoon knus en dicht bij elkaar zijn. De winter straalt gezelligheid uit, wanneer het niet té hard waait en geen hele dagen regent én je het natuurlijk zelf ook een beetje gezellig maakt. Lekker knus bij elkaar in kamerjas onder een dekentje naar leuke programma's/films kijken. Of voor de liefhebbers: dicht bij elkaar met een goed glas wijn en een leuk gesprek. Stilletjes hoop ik (al is het natuurlijk ergens verkeerd, en kan hoop snel in wanhoop omslaan), dat ik tegen dat de winter echt op gang komt (rond de kerstdagen en januari) dat er ook in mijn leven opnieuw iemand is waarbij ik vurig uitkijk naar koude winteravonden in de zetel mét warme chocomelk.

Lieve Sint, ik ben heel braaf geweest dit jaar ... *hinthint*

De jongen die niet wil sterven

Als ik op het nieuws, of weet ik veel waar, iets hoor over mensen die gestorven zijn of die in het ziekenhuis liggen env echten voor hun leven, dan bedenk ik altijd dat ik bang ben voor de dood. Of om te sterven. Of voor de doodstrijd. Of voor de drie.

Als ik op het nieuws, Man bijt Hond, of weet ik veel waar bejaarden stoten (à la de man die in zijn auto ging zitten om naar de voetbal te luisteren en die dan in slaap valt, zoals enkele weken terug in 'Het Dorp') uithalen, dan ben ik bang om af te takelen. Fysiek en mentaal.

Eigenlijk ben ik bang om oud te worden en om dan uiteindelijk af te glijden richting sterven. 20 worden vond ik al verschrikkelijk, 24 en 25 jaar worden zal nog erger zijn om dan -wie weet?- in een depressie te sukkelen waneer het jaar 2017 dichterbij komt. Gewoon, als ik zie hoe oud sommige mensen er al uit kunnen zien als ze nog maar 25 zijn, schrikt me al af. Gewoon, om te zien hoe modieus mannen van 40+ erbij lopen, ze lijken zo uit de Damart te komen waar het meest sexy kledingstuk het termisch ondergoed is. Komt er ook nog bij dat je stilaan afgescheven wordt, het feit dat zoveel bekenden met een 'verouderingscomplex' in de boekskes staan doet er ook niet veel goeds aan... Als je ouder ben, ben je niet meer mee met de nieuwste technologieën en je begint 101 dingen door elkaar te halen en je neemt soaps voor waar aan. Ok, misschien dat ik tot een nieuwe generatie behoor en zal het feit dat ik leerkracht ben (en dus 'levenslang wil leren') misschien die omstandigheden verzwakken, maar het is een angst die elke dag meer waarheid zal worden. Ik kan dan soms plaatsvervangende opluchting hebben als je hoort dat een meisje of jongen van ergens in de 20 om het leven is gekomen bij een auto-ongeluk. Zoiets als: "Je zal nooit aftakelen en rimpels kennen.", om dan meteen de gedachte te krijgen van: "Maar je leven is zal ook nooit 'af' geraken."

Want eigenlijk wil ik best wel oud worden. Oud om gigantisch veel dingen te kunnen meemaken, oud om zo lang mogelijk te kunnen genieten van zaterdagochtenden waarbij je je om 10u nog eens kan omdraaien. Oud worden om te kunnen reizen en om uiteindelijk dàgen gelachen te hebben, dat er liters tranen gevloeid zijn, puur van amusement. Maar ook oud om (levens)wijzer te worden, om beter met omstandigheden te kunnen omgaan. Oud om mensen niet met verdriet te hoeven opzadelen, zoals mijn ouders, om mensen dus onnodig verdriet te besparen.

Maar hoe je ook alles draait of keer: jong bljven en nooit oud worden of omgekeerd, ooit moet je dood. En daar heb ik misschien nog het meeste schrik voor. Dat een gewoon zacht heengaan in mijn slaap waarschijnlijk niet voor mij is weggelegd en dat het in mijn geval een lange doodstrijd zal worden. Zoals kanker hebben en langzaamaan zo hard aftakelen dat je gewoon ergens ligt of hangt, zonder dat je nog maar kan genietenv anz elfs de zon die buiten schijnt. Of op een dag inbrekers over de vloer krijgen die dan op mij schieten zodat ik langzaam lig dood te bloeden, niet ins taat om fysiek te handelen, maar mentaal nog wel voor 100% bij de les. Zoiets lijkt me afschuwelijk om mee te maken. Voelen dat je sterft -of er toch niet ver vanaf zit. Ik denk dat dat één van de meest hatelijke gevoelens moet zijn die je kan meemaken, omdat je dan machteloos bent. Naar het schijnt zou verdrinken een 'mooie' dood zijn. Eens je je overgeeft aan het feit dat je aan het verdrinken bent, ten minste. Het zou dan een gelukzalig gevoel geven. Zou, want er zijn precies toch plezantere manieren om te sterven, dan verdrinken.

Waar ik dan vurig op hoop/in geloof, is in een leven na de dood. Een soort superaards paradijs, maar zonder rijstpap. Ok, het klinkt waarschijnlijk gigantisch naïef, maar om de één of andere reden geloof ik er wel in -ondanks het feit dat ik mezelf niet als 'gelovig' omschrijf. Het lijkt mij gewoon een geruststellend gevoel te zijn, weten dat het niet ophoudt bij gewoon eventjes dramatisch, of niet, sterven, een hoop gejank en een begrafenis.

Het antwoord zullen we alleen maar kennen, wanneer we zelf zo ver zijn. En dat dat nog jàren mag duren!

Normaal

Normaal had ik vandaag in Antwerpen moeten zitten. Normaal. Normaal als in "maar dat is dus niet doorgegaan". Zodus heb ik vandaag achter de pc en m'n boeken gezeten en gechat, gescand en ingevuld. Alsof ik daar absoluut zo'n behoefte aan had. Ok, misschien wel om alles dan wat in orde te krijgen deze week, maar ik had me deze donderdag anders voorgesteld.
Alsof er iets mis is met mij, want op hier en daar een uitzondering is het telkens van hetzelfde: je spreekt af met iemand om dan de avond of de dag zelf te horend at het om de één of andere reden niet kan doorgaan end at eht best verzet wordt. Tot in het oneindige...

Rapunzel

Zo leuk op deze druilerige dag :-)

Hoogsensitief

Volgens een artikel uit de Nina ben ik een hoogsensitief persoon. Volgens het artikel werken bij hoogsensitieve personen (HSP's) zintuigelijke, emotionele of sociale prikkels dieper in op het zenuwstelsel, dat beter ontwikkeld is, waarbij één zintuig dan de bovenhand haalt.
Enorm interessant toen ik het las, aangezien ik na de inleiding al wist dat het 'over mij' ging. Blijkbaar bestaat er dus een naam voor wat ik altijd de 'Drama Queen in mezelf' heb genoemd. Bijvoorbeeld: "Bij een norse blik van een collega vraag je je af wat je verkeerd hebt gedaan. Een sms'je dat niet meteen beantwoord wordt, brengt je van de wijs. En een blaffende hond -dat lawaai!- maakt je hoorndol." Gans herkenbaar, dus dan ben ik gaan verderlezen.

Het is blijkbaar géén ziekte, maar een karaktereigenschap (beetje zoals: homo is een aspect van je persoonlijkheid, geen ziekte!) en tussen de 15 à 20% van de mensen zou er aan 'lijden'. Het zijn mensen die snel uit balans raken op verschillende vlakken. Zoals in de inleiding stond: een sms die niet beantwoord wordt of een norse blik van iemand. Kan ik ook hebben. Dan analyseer ik elk woord in het sms'je of overloop ik eeeeeeeeeeindeloos de situatie of ik ald an niet tegen meneer of mevrouw X iets verkeerds gezegd of gedaan zou hebben. En wat dé doorslag gaf was deze zin "Op het werk, bijvoorbeeld, presteren hoogevoelige mensen beter als ze niet het gevoel krijgen dat iemand hen constant in de gaten houdt." Doet me denken aan mijn eerste werkjaar, waar ik schrik had om fouten te maken, net omdat ik vond dat er op m'n vinger gekeken werd. Vorig jaar en de eerste 2 maanden nu heb ikd at gevoel niet, en ik voel me een pak rustiger op school. En ook op communicatief vlak vragen HSP's een andere aanpak. Vooral je woorden goed wikken, want ze nemen woorden nog al persoonlijk op. Dat wordt dan gelinkt met het voorbeeld van de norse blik, ik link het met het eindeloos overlopen van situaties en het overanalyseren van de woorden in een sms.
Al die zaken zorgen ervoor vaak voor dan HSP's vatbaarder zijn voor depressies. Omdat ze gevoeliger zijn en hun emoties op een diepere manier verwerken en ook omdat ze meer tijd nodig hebben om alles te verwerken...

Gelukkig is aan al dat hoogsensitief gedoe ook nog een positieve kant verbonden. Buiten het feit dat we gewoon een beter ontwikkeld zenuwstelsel hebben, zijn we vaak ook creatief, kunnen we ons goed concentreren (ik kan bv. focussen op één bepaald geluid in een café of op de bus), en zijn we erg intuïtief -zeg maar een goed ontwikkeld buikgevoel.

Afscheid van een vriend