Do you speak Whale?

Op de site van Het Laatste Nieuws staat een zeer raar (en vies) filmpje van een snorkelaar in de Malediven die een Dory-uit-Finding Nemo-vis filmt. Dat visje heeft enkel nog zijn hoofd over en een stuk van zijn rugvin! Raar dat dat dier nog leeft. En erg, want het kam nog amper deftig zwemmen - en wie weet hoe lang heeft dat beestje zo nog rondgezwommen? Wie heeft dat beestje dat aangedaan? Als je het dan toch opvist om het vlees op te eten, doe het dan dood (en deftig) i.p.v. het zo terug het water in te gooien, de duts.

En bizar dat het nog leeft. Moesten ze bij een mens alles eraf of eruit snijden buiten de buste, zou je morsdood zijn, zou ik denken.

 

 

Het oog wil ook wat

Eclips

Ik was volledig voorbereid op de zonsverduistering van vandaag. 80%, daarvoor kun je al eens een eclips-bril opduiken. Dus vol goede moed had ik gehoopt dat 'het oosten van het land' ook regio Leuven zou omvatten.

Jammer genoeg bleef de voormiddag grauw, grijs en zon(sverduistering)loos. Tot ik toch even stoute schoenen aantrok en me buiten waagde om de (verduisterde) zon op te speuren. En tot mijn grote vreugde heb ik ongeveer 15 een verduisterd waterzonnetje gezien^^. Mijn inner aardrijkskundeleerkracht was tevreden :-). Het had alleen wat meer mogen zijn. Door de wolken die voor de zon hingen, had ik zelfs geen eclipsbril van doen. Al die moeite voor niets ...

Aan de goede kant van de tafel

Eigenlijk heb ik weinig te melden. Heb deze week een relatief drukke week met wat afspraken staan. De sollicitatiegesprekken (met ondergetekende aan de juiste kant van de tafel) vormen eigenlijk het hoogtepunt en het leukste aan de job. Mensen die lichtjes nerveus aankomen en hun beste beentje willen voorzetten om toch maar voorgesteld - en wie weet aangenomen - te kunnen worden. En aangezien ik mij bezig houd met de helpdeskers en onsite supportmensen, zijn dat vaak nog jonge kerels die echt wel beetje stress hebben voor zo'n gesprek. Dan voel je je toch ergens 'belangrijk', want dan bepaal jij voor een stuk over hun werk-toekomst.

En tussen ons gezegd en gezwegen, tussen die jongens (het zijn bijna altijd mannen die langskomen voor die supportfuncties) zitten er af en toe best wel knappe kerels tussen. Altijd aangenaam, want IT en schoonheid, da's zoals water en vuur willen verenigen...

 

Daarnaast heb ik gisteren het eerste terrasje van 2015 gedaan. Het was mooi weer en rond 12u30 vroeg de baas wie zin had om op een terras iets te gaan eten. Als het op kosten van de baas is, zeg je geen nee. En ook niet als al de andere collega's meegaan :-). Zo zijn we in Bierbeek beland waar ik een echt superlekkere spaghetti gegeten heb! Hmmm, als ik er aan terug denk, krijg ik er terug het water van in de mond :-).

 

En nu heeft mijn afspraak voor deze namiddag afgebeld, wegens een zeer goed bod dat hij niet kon afslaan. Ik denk nogal vaak: wat is er toch mis met de werklozen? Als ik ze uitnodig voor een gesprek, moeten ze gewoon komen. Punt. En als ik ze wil bellen voor een vacature moeten ze hun telefoon opnemen.

Ze zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.

 

;-)

Licht in de duisternis

Andra Chansen

Of hoedat de VRT nog veel kan leren van de Zweedse televisie over het organiseren van Songfestival-preselecties. Dit is mijn favoriet om Zweden te vertegenwoordigen; volgende zaterdag finale en dan zullen we het weten^^.

Spijt

Vraag je jezelf nooit eens af of je ergens spijt van hebt? Dat je wat meer dit en/of wat minder dat had gedaan. En hoe je leven er nu dan zou uitzien, uiteraard. Ik heb ook wel van die zaken waarvan ik denk: had ik het toen maar gedaan (of niet)...

 

Ergens vind ik het nu jammer dat ik niet ben beginnen sporten toen ik klein was. Na de zwemles blijven zwemmen, bijvoorbeeld, of vroeger begonnen met tennissen. Of dat ik niet meer sport-needed ben. Dankzij de LO-lessen; bijna 6 jaar gevoetbald, in afwisseling met lopen, volleybal en handstand, heb ik niet meteen een sportieve mindset die me motiveert om 's avonds te gaan lopen ofzo. LO was bijna even traumatiserend en erg als de lessen wiskunde.

Wat ik ook jammer vind is dat ik geen tekenschool ben gaan doen. Ik vind dat wel leuk om te doen en ik kan een beetje overweg met een potlood, maar een echt toptalent ben ik niet. Ik heb er 1) niet het geduld voor om lang aan een tekening te werken en 2) ik ken de juiste technieken niet. Heb ooit, toe ik 8 jaar was ofzo, wel eens gevraagd om naar de tekenschool te mogen gaan. Dankzij mij licht autistische zelf 'dat ik er niemand zou kennen en op m'n eentje er zou zitten' is dat niet doorgegaan.

 

Als ik vroeger was beginnen sporten en niet zo'n dramatische herinneringen had overgehouden aan de turn- en LO-lessen had ik nu misschien een strak en knap lijf (en misschien een goed lief-voor-altijd). Als ik tekenschool had gevolgd, tekende ik misschien meer en zat ik minder achter het pc-scher te Facebooken e.d.

Jammer genoeg komt spijt altijd als het te laat is... (nu ben ik te oud om nog strak in het pak te geraken, en denk niet dat er voor bijna-dertigers nog starttekenlessen bestaan. Maar wie weet, ooit/binnenkort ...)

Tijd

Volgens trendsetters zal 1 van de trends in 2015 zijn dat we niet meer, maar minder bereikbaar willen zijn. Dat we niet altijd verplicht moeten zijn om elk telefoontje, sms of mail te hebben gehoord/gezien en te hebben beantwoord.

 

Daar ben ik het volledig mee eens. Ik durf al eens onbereikbaar zijn. Mijn gsm die bovenligt en ik ben beneden, of andersom. Ik kijk mijn mail na als ik thuis mijn pc opstart, daarna niet meer - en ja, af en toe loop je dan wat achter met info :-). Er is in mijn ogen niks mis met eens niet bereikbaar, of niet altijd bereikbaar zijn. De wereld gaat niet vergaan als ik eens niet onmiddellijk op een bericht antwoord.

Ook zo op mijn werk. Ik heb een gsm van het werk (een iPhone, en echt, ik snap niet wat daar zò geweldig aan is dat je daar € 400 of meer wil aan geven...), maar eens ik thuis ben, ligt die op de kast tot de ochtend erna. En ik check ook mijn werkmail niet meer. Tenzij er echt iets is dat nog in orde moet worden gebracht of als ik vergeten ben een mail te sturen, maar dat vergeten ben. Eerder uitzondering dan regel dus. Werk is werk, en ik wil niet dat mijn werk in mijn hoofd blijft zitten als ik thuis ben; ik heb/had mezelf voorgenomen om geen stress meer te krijgen van mijn job (het verkeer is een andere zaak :-) ). En ik wil het niemand gewoon maken dat ik altijd-en-overal bereikbaar ben. Daarom dat ik ook veel met de vaste telefoon telefoneer, en mijn gsm-nummer terloops meegeef, aangezien ik toch zo goed als altijd op de voicemail beland. Ik redeneer dan: ik heb de neiging om heel vaak terug te bellen naar het nummer dat mij gebeld heeft, dus dan zullen de mensen die ik bel me ook wel op de vaste lijn terugbellen. Nog vaker krijg ik respons op mijn mail die ik na mijn voicemail stuur. Allemaal met het idee: de mensen niet te veel laten wennen aan het idee dat ik een gsm heb en dus altijd en 24/7 wel zal antwoorden. Helaas.

 

Aan de andere kant vind ik het wel enorm vervelend als:

1. mijn gsm spontaan beslist om niet meer te werken, zodat het de gsm is die bepaalt of en wanneer ik bereikbaar ben en niet ik;
2. mensen die niet antwoorden op een sms; en dat hoeft niet binnen de 5sec te zijn, maar na een uur of 2 zonder antwoord begin ik er toch wel wat zenuwachtig van te worden :-)