Hoop

Ik heb woensdag, 11 uur, mijn eerste (!) sollicitatiegesprek van de zomer. Interim van 10 uur/week, aardrijkskunde in 2e graad ASO.

We leven op hoop.

Zij zijn groot en ik ben klein

We zijn officieel, vastgelegd bij koninklijk besluit, hopeloos.

Hopeloos omdat we geen werk hebben, geen vooruitzicht hebben op werk. Laat staan dat ik al een sollicitatiegesprek heb gehad. Niet dus, zelfs dat is te veel gevraagd.

Eigenlijk sta ik na 3 jaar even ver als waar ik 3 jaar geleden stond: even ver van het vooruitzicht op vast werk, verplicht tot schoolhoppen tot in de onenigheid.

Het is niet eerlijk!

Gelukkig heb ik daarstraks een zotte aankoop gedaan: een hoedje^^. Ben er blij mee als een klein kind.

Bucket List - update

In het licht van een nog steeds werkloze 1 september (ik heb godver nog maag één telefoontje gehad, en dan nog via de site van vdab, ge gaat me niet wijsmaken dat er nergens in de omtrek een school is die geen uren heeft van mijn vakken!) een lichtjes aangevulde lijst ...

• onwaarschijnlijk gelukkig worden (als in: vaste relatie; vaste, toffe job; eigen huis; kindje)
• een goed boek schrijven (dat ook nog eens goed verkoopt :-p)
• een stem in een animatiefilm inspreken (hehe)
• één dag onwaarschijnlijk beroemd zijn
• voor de rest van mijn leven onwaarschijnlijk knap zijn
• het noorderlicht zien
• een safari maken (zonder opgegeten/vergiftigd te worden)
• EuroMillions winnen (geld maakt niet gelukkig, maar het is wél wreed gemakkelijk)
• op 1 september een leuke school vinden waar ik een jaar kan blijven en nog een jaar en nog een jaar en dan een TADD en dan vaste benoeming!
• eens goed mijn gedacht kunnen zeggen tegen iedereen waartegen ik als een snul 'ja' heb tegen gezegd en me voor de rest niks heeft opgeleverd ...

Alles kan in Wonderland

 

Kan ik in Wonderland ook werk vinden met vooruitzicht op eindelijk wat meer zekerheid in plaats van dat het in de echte wereld met een vingerknip voor mijn neus door iemand anders wordt ingepalmd?

Ìk had op 30 juni 2012 TADD kunnen zijn, met vooral dikke nadruk op 'had'.

Dromers waren verliezers. De bodem van elk ravijn lag vol met stumpers die ooit gedacht hadden dat ze konden vliegen. Jammer voor jou. Sukkel! Pech gehad.

Memo aan mezelf

Weet je wat raar is? Na het tennissen in, misschien net iets te, zonnig en warm weer een verfrissend bad komen en uit bad ineens beginnen zweten gelijk weet-ik-veel-wat in een sauna.

Cruciale week

Eventjes terug naar de 'oude editor' aangezien bij de nieuwe 'aanbevolen' editor een cirkeltje maar bleef draaien waar ik tureluurs van werd.

Terwijl hier net de eerste donderslagen te horen zijn ben ik net terug van mijn (oude) school. Het geval met de ontbrekende handtekening op het C4, weet je wel. Ze weten nog niks over de uren/te verdelen opdrachten want de directeur was er nog druk mee bezig. Dus, zoals ik al op 1 juli dacht, wordt volgende week beslissend of ik al dan niet op 1 september werk heb.

Duimen maar!

Keuring

Zondagmiddag gaan eten bij de ouders van Ruben. Als in 'de officiële voorstelling', oftewel de 'keuring'. Ik heb een hekel aan zo'n zaken, met in dezelfde rij ook eerste schooldagen op een nieuwe school, sollicitatiegesprekken en vroeger stagetoestanden regelen en examens. Stressvol, risicovol en onvoorspelbaar.
Aangezien ik nu nog leef, betekent dus dat ik het overleefd heb. En meer dan dat, ik heb me best wel geamuseerd. Ok, zijn ouders zijn iets anders dan de mijne, ze spreken bv. beschaafd Nederlands waarbij mijn taalgebruik lichtelijk uit de toon viel, maar voor de rest zijn het erg leuke mensen. Ze gaan erg open om met hun kinderen, denk ik, er wordt over meer zaken gesproken dan dat ik met mijn ouders durf bespreken in ieder geval. En die zijn papa is vooral geweldig. Zijn mama is ook een lieve hoor, maar zijn papa kan soms zo droog zijn. We hebben min of meer hetzelfde soort gevoel voor humor -wat altijd helpt. Zeker als de net-niet-openinszin van de papa is "We zijn nogal een rare familie." Dan is het ijs meteen gebroken, he.

Het was op voorhand stressen, maar die was meteen meegevallen. Nu hopend at het tussen mijn en Ruben goed genoeg en lang blijft klikken.

Bucket list

• onwaarschijnlijk gelukkig worden (als in: vaste relatie; vaste, toffe job; eigen huis; kindje)
• een goed boek schrijven (dat ook nog eens goed verkoopt :-p)
• een stem in een animatiefilm inspreken (hehe)
• één dag onwaarschijnlijk beroemd zijn

Schijnbewegingen

Maar ik had zin om iets stoms te doen. Iets onvergefelijks stoms wat ik vaak genoeg had nagelaten om er nu niet naar te verlangen.

Paris, je t'aime

En zo zijn we weer terug uit Parijs. Te snel. Zoals altijd eigenlijk. Als ik oooooit vastbenoemd raak (en dan voor meer dan 4 uur, hé) en mijn vent moet voor zijn werk een jaar of 2 jaar naar Parijs, dan neem ik loopbaanonderbreking en ben ik mee weg :-). Ik ben wel beetje verliefd op die stad, zoals je misschien al wel gemerkt had.

 

Maar dus 6 dagen die voorbij zijn gevlògen. Als de tijd snel moet gaan, gaat ze traag vooruit en andersom, je kent dat wel. Ruben heeft me meegenomen naar plekken waar ik 1) zelf nooit zou komen (Yves Saint Laurent, Louis Vuitton, Ladurée en andere dure winkels) en 2) zelf nooit naartoe zou zijn gegaan (Opéra, Musée d'Orsay, Musée Rodin) en 3) nooit zelf zou geraken (Montmartre zonder eindeloze trappen, de wijk van het Elysée, de wijk van de dure winkels). Kortom: ik heb veel ontdekt, veel gezien en mij afgevraagd wie er belachelijk veel geld wil uitgeven aan kleren en veeeeel te dure accesoires. Het was een Parijs-trip van een heleboel ontdekkingen. Zoals een Fauchon-winkel met fuchsiaramen, fuchsia-accenten in de winkel, afgewisseld met zwart en veel spiegels. Alles om een stevige ordinaire gayparty te houden dus. Echt grappig om te zien, en ik vraag me af of je niet zot wordt in zo'n knal fuchsiaroze winkel.