Forever 28 (bis)

Ik weiger nog te verjaren. 29 is definitief de laatste rechte lijn naar tram 3 en het aftakelingsproces :-).
Dus vandaar: forever 28 en een leuk liedje.

Forever 28

Maandag is er speciaal vanalles te doen op de Grote Markt in Brussel!
Ik denk dat ik een wat langere middagpauze ga nemen, in de hoop leuks te kunnen meepikken. Het start allemaal pas om 13u, dus hopelijk start het direct met iets deftig.

Vanaf maandag blijf ik ook forever 28. Ik weiger om op tram 3 te stappen en richting de 40 te gaan. Puur uit principe.

Nah.

Brexit

En nu op naar een vernieuwd, hechter én beter Europa. In het belang van de toekomst.

Eurovisie Songfestivalweek

Vanavond toch wel het televisioneel hoogtepunt van het jaar dat er aan komt. En Zo nog vlak voor het EK voetbal nog wat niveau opsnuiven voor we ondergedompeld worden in marginale spiegelhoesjes, autoruitvlaggetjes, lelijke pruiken en marginaal, dronken gedrag.

Enkele favorieten voor vanavond :-)

En een eervolle vermelding wegens het onterecht niet doorgaan naar de finale:

Geluksmoment

Twee keer op een week tijd 24 geschat worden. Ik begin te twijfelen aan dat jaartal op mijn identiteitskaart :-).

Vrijdag moet ik naar de diëtiste, dus genieten van de complimentjes nu het nog kan!

Geluksmoment

Bijna 30 zijn en 24 jaar oud geschat worden.
Gisteren was het nog 25 B-).

Employers' day

Donderdag deden we mee met een Europese actie: employers' day.

Kort samengevat was het dit: heel vrolijk zijn en een hele dag op stap zijn (of bellen, naar gelang wat je het minst erg was) en prospectie doen bij kleinere Brusselse ondernemingen. Bakkers, slagerijen, zelfstandige boetiekjes enz. Ik heb een hékel aan prospectie, om ongevraagd 'hallo, koekoek, hier ben ik!' te komen doen om een verkoopspraatje achter te laten. Sinds Randstad heb ik het - bewust - niet meer gedaan en heb ik een job gezocht waarin dat geen vereiste is. Het feit dat de grote baas dan enkele maanden geleden deze prospectie-dag als hét event van het jaar aankondigt, daar was ik dan ook niet van overtuigd.

Maar we hadden mooi weer, mochten op bezoek gaan in het shoppingcentrum van Woluwe en het was een leuke ploeg waar ik mee op stap was. Ik heb genoteerd, anderen hebben de prospectie gedaan: ik was daar best blij mee, met die rolverdeling. Plots kwam in het shoppingcenter de lokale Dirk Porrez vragen wie we waren en wat we kwamen doen. Blijkbaar moet je op voorhand bij de shoppingdirectie toestemming vragen om te komen 'hallo' zeggen, wisten we niet. Uiteindelijk zijn we niet 'verwijderd' geweest en heeft de teamleader zelfs nog een afspraak kunnen fixen bij de directrice van de plaatselijke Safety First. Maar het is wel een anekdote die je aan de collega's kan vertellen :-). Al heeft de gratis Oikos-yoghurt (vanillesmaak is écht lekker!), de gratis pralines van Leonidas en het gratis Australian-ijsje ook veel goed gemaakt^^. 

Oppervlakkigheid troef

Vorige week een week verdiende rust gehad.

Gezien ik in centrum Brussel werk, met uitzicht over de het Beursplein, was ik blij dat ik er een weekje niet moest zijn. Hoewel ik minder schrik had, dan in november blijft het toch een vies gevoel en een rare sfeer. Een weekje weg van alles en een weekje weg van de wekker die om 6u25 zijn irritante *miep miep miep*-geluid maakt.

Thuis zijn verveelt na een tijdje, je kan jezelf niet blijven bezig houden uiteraard. Aan het kunnen wakker worden, naar de wekker kijken en beseffen dat ik mezelf nog eens kan omdraaien (en het ook dan nog doen!), zou ik echter wel kunnen werken. Zàlig.

Als ik thuis ben voel ik me 's morgens zelden niet uitgeslapen, terwijl ik als ik moet werken dat gevoel vaak heb. Of ik nu vroeg of juist laat ga slapen. Ik ben niet geprogrammeerd om vanaf 6u25 productief te zijn; mijn hersens en gedachten zitten dan het grootste deel van de tijd nog in een andere wereld.

Deze ochtend ging redelijk vooruit. Ik had wat afspraken van de dag na de aanslagen verzet naar vandaag en 2/3 daarvan is komen opdagen. Onder andere best één schattige jongen. Hoera!

We moeten eerlijk zijn, de meeste mensen die ik aan mijn bureau krijgen zijn vrouwen (sorry, ik ben homo dus da's niet mijn doelgroep) of zijn vaak groezelige, slecht geklede arbeiderstype. Een beetje oppervlakkigheid mag en het is altijd leuker om op een leuke snoet te moeten kijken, dan op een minder leuke snoet. Tot zover de oppervlakkigheid voor vandaag.

De namiddag was weeral erg kalm. Alsof iedereen in Brussel plots werk gevonden had. Of ze zijn flink geweest tot ergens half maart en zijn nu op strand- of skivakantie. Schrap wat niet past. Via een artikel op HLN over het nieuwe programma van Jani Kazaltzis op VIER ben ik op de site van WIJF beland en heb ik me geamuseerd met naar 'Zo man, zo vrouw'-filmpjes te kijken. Kwestie van de oppervlakkigheid door te trekken en tegelijk aan iemand anders over te laten.

Win-win, zoals in koeien van letters op vaal cv's staat naast het woord 'activa'.

#TousEnsemble

Deze week heb ik in het centrum van de wereld gewerkt, aangezien ik vlak aan de Beurs van Brussel werk. Sinds gisterenmiddag een mensenzee, tentjes van tv-stations, de beurs en de straat die volgeschreven en getekend staat met krijt.

Best vermoeiend omdat je toch wordt opgeslokt door de massa. Vermoeiend omdat ik dinsdag niet wist of ik vlot thuis zou geraken - àls ik al thuis zou geraken. Gisteren en vandaag niet goed wetend of ik vlot uit en terug in het station zou geraken. En overal toch meer politie en soldaten op straat. Raar, maar waar: ik heb minder angst dan na de aanslagen van november in Parijs. Ik denk omdat ik het gevoel heb dat het allemaal wat surreëel is.

De taferelen aan de Beurs - gisteren meegedaan aan de minuut stilte om 12u met bijna alle collega's - zijn zaken die je kent van op het nieuws of van in een slechte film en nu stond ik er plots middenin.

Het was wel mooi om tijdens de minuut stilte te zien dat er zo veel mensen waren voor hetzelfde. De ene al meer betrokken dan de andere. Aangezien ik enkel in Brussel werk en er niet woon, is het toch een licht ander gevoel dan wanneer je er ook woont en je ganse leven er zich afspeelt.

Ik zie alleen maar pijn

"Wat zie je als je in m'n ogen kijkt?"

"Het paradijs? Of op z'n minst toch de ingang ervan."

Zijn mondhoek vertrok. Hij draaide met z'n ogen en keek me daarna streng aan. Ik voelde me net terug op school, wanneer je van de leerkracht een strenge blik kreeg vlak nadat je een opmerking gekregen had.

"Nu graag een eerlijk antwoord," zei hij, "ik denk niet dat je in mijn ogen het paradijs zal zien ..."

Zijn ogen mochten dan voor mij het paradijs zijn, zijn blik vertelde me iets helemaal anders. In zijn blik zat veel pijn verscholen. Pijn terwijl hij zijn best deed om die te verbergen door zijn kaken hard op elkaar te knellen. De pijn die hij al zo lang voelde en waarvan hij dacht dat die nooit weg zou gaan. Hoewel ik in zijn blik die pijn kon zien, wou hij me niet vertellen waar die pijn vandaan kwam. En wat ik ook al geprobeerd had, de pijn ging niet weg.

Het enige wat ik voor hem kon doen, was zijn veilige cocon zijn. Hem beschermen tegen wat het ook mocht zijn in die grote boze wereld daarbuiten. En dan kroop hij in een klein bolletje tegen me aan.. Ik legde mijn armen om hem heen terwijl hij zijn hoofd tegen mijn lichaam aandrukte. Mijn lichaam als een harnas tegen de pijn.

Tussen al die pijn, begon ik in zijn blik ook iets anders te zien. Iets wat met de tijd alleen maar sterker leek te worden. Op een dag misschien sterk genoeg om de pijn uit zijn blik te verjagen. Steeds meer lijkt er ruimte te zijn voor hoop.

"Als jij in de spiegel in je ogen kijkt, wat zie je dan?" vroeg ik hem.

Hij glimlachte mysterieus.

"Als ik in m'n ogen kijk, zie ik alleen maar pijn."

Melodifestivalen

Alles wat Eurosong dit jaar had moeten zijn. Of net wat het niet was. Met als resultaat een middelmatig liedje uit een middelmatige selectie.

Geluksmoment

Van de roltrap stappen in Brussel-Noord (een werkende roltrap!) en onmiddellijk op de tram kunnen stappen.

Vergeet

Stilte, waar blijft de stilte?
Er is een storm, diep in m'n hoofd
Vergeef je, ik vergeef je alles
Ik gaf je wat ik had beloofd
Hoor het geruis
Hoor mijn stem
Stilte, waar blijft de stilte?
Hoe verander ik?
Denk niet aan hem

Vergeet mezelf
Vergeet wat me zo kwetst
Vergeet mijn pijn
Laat me nu los, laat me zijn
Ik weet nog die laatste zoen
En nu weet ik wat ik moet doen
Ik vergeet mezelf

Verloren, hopeloos verloren
Elke keer ik in je ogen kijk
Red me
Weet je, ik red me
Het is niet zo belangrijk
Hoor het geruis
Hoor mijn stem

Vergeet mezelf
Vergeet wat me zo kwetst
Vergeet mijn pijn
Laat me nu los, laat me zijn
Ik weet nog die laatste zoen
En nu weet ik wat ik moet doen
Ik vergeet mezelf

Vergeet mezelf
Vergeet wat me zo kwetst
Vergeet mijn pijn
Laat me nu los, laat me zijn
Ik weet nog die laatste zoen
En nu weet ik wat ik moet doen
Ik vergeet mezelf

Ik zei
Vergeet

     [Undo, Sanna Nielsen]

2016

En zo zijn we weer een jaartje verder. Eind januari had ik, tegen beter weten in, enkele voornemens gepost. Het waren er 4 en 50% daarvan is gelukt.

Ik heb meer geblogd dan in 2014, zelfs meer dan in 2013. Al waren het soms ook maar opvulpostjes, de intentie was er. De tag van Wildcard is ook al làng beantwoord.

Jammer genoeg zijn we na 3,5 jaar nog steeds single (ik ben bijna 29, de kans dat ik nog een deftig lief vind, is zo goed als onbegonnen werk aan het worden) en naar jaarlijkse traditie -sinds 2008- heb ik ook nog eens mogen solliciteren...

Laten we voor 2016 hopen dat ik even veel mag bloggen als in 2015. Verder met voornemens gaan we niet, het zou op 31 december 2016 alleen voor teleurstelling kunnen zorgen en een, nieuwe, blijk van mijn naïviteit.

Een nieuw jaar is altijd een schone lei waarop mensen hopen dat het beter zal zijn dan het vorige jaar. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dat niet zo is. Een nieuw jaar betekent 1) de verderzetting van de huidige miserie of 2) huidige miserie die door nieuwe wordt vervangen.

Laten we niet zo naïef zijn om te denken dat, omdat het 'toevallig' 1 januari is, de wereld ineens een mooiere plaats is geworden en alles vanaf vandaag wel beter zal gaan. Gewoon proberen het jaar heelhuids door te komen.

Een goede gezondheid en voor de rest zien we wel. Er alleen niet te veel op hopen. Je zou teleurgesteld kunnen worden...