Deze week heb ik in het centrum van de wereld gewerkt, aangezien ik vlak aan de Beurs van Brussel werk. Sinds gisterenmiddag een mensenzee, tentjes van tv-stations, de beurs en de straat die volgeschreven en getekend staat met krijt.
Best vermoeiend omdat je toch wordt opgeslokt door de massa. Vermoeiend omdat ik dinsdag niet wist of ik vlot thuis zou geraken - àls ik al thuis zou geraken. Gisteren en vandaag niet goed wetend of ik vlot uit en terug in het station zou geraken. En overal toch meer politie en soldaten op straat. Raar, maar waar: ik heb minder angst dan na de aanslagen van november in Parijs. Ik denk omdat ik het gevoel heb dat het allemaal wat surreëel is.
De taferelen aan de Beurs - gisteren meegedaan aan de minuut stilte om 12u met bijna alle collega's - zijn zaken die je kent van op het nieuws of van in een slechte film en nu stond ik er plots middenin.
Het was wel mooi om tijdens de minuut stilte te zien dat er zo veel mensen waren voor hetzelfde. De ene al meer betrokken dan de andere. Aangezien ik enkel in Brussel werk en er niet woon, is het toch een licht ander gevoel dan wanneer je er ook woont en je ganse leven er zich afspeelt.