Kinderwens

Ik heb altijd gezegd dat ik graag kinderen wou. Als het kon 2 en als het echt niet te veel gevraagd was een jongen en een meisje. En dan later uiteraard kleinkinderen om te verwennen.

Toen ik nog overtuigd hetero was, wou ik mijn eerste kind op mijn 25e. Vond ik een mooie leeftijd: 25 is geen puppyleeftijd meer, maar toch ook nog niet zo oud dat je al hopeloos bejaard en versleten bent als (de oudste van) je kroost in de puberteit kwam. Ik kan nu wel zeggen dat dat plan hopeloos mislukt is.

Eerst en vooral omdat ik niet overtuigd hetero ben. Ten tweede omdat de tijd dat ik 25 was al eeuwen achter mij ligt en ten derde omdat ik nog steeds unhappy single ben én nog thuis woon. Niet meteen de moeite om aan kinderen te beginnen, lijkt me.

Maar zo stilaan heb ik niet echt veel zin meer in kinderen. Dankzij al die horrorverhalen bij Randstad over zieke, overgevende kinderen, zieke kinderen, uit-de-broodnodige-nachtruis-houdende kinderen ...

En als ik eerlijk ben heb ik ook nooit een 'ooooh, hoe mooi!'/'ooooh, hoe schattig'-gevoel als er ergens een baby wordt geshowd door de trotse mama en/of papa. Dat blijft een blubberig klompje in een buggy dat wel kan kirren, maar dan weer zo veel kwijl achterlaat, dat het schattige me vollédig ontgaat. Ik vind een kleine puppy of een kitten daarentegen wél schattig. Zo pluizig en zo uit proportie dat het op een levende knuffel lijkt en dat zo onhandig is, dat het aandoenlijk wordt. Dat gevoel heb ik nooit bij een baby.

Net als dat ik bij een kleuter of lagereschoolkind, ook nooit zo onnozel kan doen en verwonderd kan zijn over een krabbeltekening waarbij er meer kleur buiten dan binnen de lijntjes is gekleurd. Hoewel ik waarschijnlijk vroeger ook zo was.

Moraal van heel het verhaal is misschien wel dat ik niet zozeer kinderen wou voor mezelf, maar eerder omdat het ergens verwacht wordt (ga heen en vermenigvuldig u) en vanuit egoïstisch oogpunt. Als liberaal moet ik ook aan mezelf denken ;-).
Ik heb het altijd een beetje een creepy gevoel gevonden dat ik geen echt grote familie heb. Ik heb één nicht, maar het is niet dat we elkaar nog regelmatig zien - dus die tel ik niet mee onder de 'dichte familie'. Ik heb ook geen broers of zussen die voor kinderen konden zorgen en dus voor een potentieel nonkelschap voor mij. M.a.w.: als ik dood ben, wie zal er dan nog aan mij denken? Wie zal er zo nu en dan eens het graf komen schoonmaken en voorzien van een bloemetje of iets anders van grafbestendige decoratie? Ik verheugde me ook al op Sinterklaascadeautjes kopen en uiteraard meespelen met het kind; samen naar de Samson&Gert Kersthow gaan (als die nog zou bestaan). Vooral egoïsme dus en hopen dat ik niet de laatste ben van de familie, wat nu wel zo lijkt te zijn. Ergens stopt dan een bloedlijn en een naam die niet meer doorgegeven wordt en dat schrikt me ergens wel af. Alsof het een mislukking zou zijn. Moest ik nog broers en/of zussen hebben, zou dat allemaal zo erg niet zijn want dan heb je meer kans dat jouw familie toch nog zal worden verder gezet. Nu dus niet.

Maar we zien wel, misschien was het niet 25, maar 35 dat het eerste kind zou komen en had ik toen gewoon een dyscalulisch momentje gehad. We zien wel...
Eerst een goed lief 'tot de dood ons scheidt' vinden :-)

Zeppelin